Ik ben al meer dan 20 jaar in Nederland gevestigd, en dankzij de liefde van God, is naarmate de tijd verstreek mijn betrokkenheid in het religieuze leven exponentieel toegenomen. Vader Arsenie Boca kwam in mijn leven in de zomer van 2010. Ik heb een boek ontvangen van een vriendin over Zijne Heiligheid. Ik las deze in een teug en ik heb besloten naar zijn graf in Prislop te gaan, met de eerste gelegenheid.
In September had ik een reis gepland naar Roemenië om een kind te dopen, om precies te zijn op 25 September. Na de doop, sprak ik met een familielid om samen naar Prislop te gaan, hij wou namelijk op 2 oktober gaan. Op 4 oktober moest ik terug naar Nederland.
Ik was nog steeds thuis in Nederland, en had een totale onrust in mijn hoofd. Iets zei mij dat ik niet op 2 oktober naar Prislop moet gaan maar eerder. Zo'n belangrijk onderdeel van mijn reis niet achter te laten. Ik moet daar eerder aankomen... en zo een innerlijke stem vertelde me... “ik moet daar eerder aankomen!”. Laat, op een avond, na middernacht, was ik nog bij de computer over Vader Arsenie Boca aan het lezen, opeens besefte ik dat hij op 29 september 1910 geboren werd. Ineens dacht ik: “Dat is het! Ik moet in Prislop op 29 september aankomen, de honderdste verjaardag van onze vader Arsenie! De Eeuwfeest!”
Ik kon niet wachten tot de ochtend kwam om naar Roemenië te kunnen bellen, naar een andere peet zoon van mij die een klein busje heeft en professionele chauffeur is. Ik vroeg hem: Peetzoon, wil je met mee naar Prislop maandag 27 tot en met 30 september? Hij antwoordt eenvoudig: "Natuurlijk Peetmoeder, ik ga waar dan ook met jou mee! ". Ik zou alleen maar vragen om nog een paar mensen te vinden om de kosten voor de benzine te kunnen dekken. Gezegd en gedaan. Ik maakte snel een groep met naaste mensen en op de 27e ging ik naar Prislop. Ik sliep op de 28e 's nachts in het dorp. In de ochtend van 29 was ik in de kerk in Prislop, om acht uur, bij de Goddelijke Liturgie!
Het leek een droom, een onbeschrijflijk wonder dat ik daar kon zijn. Iconen van de Maagd Maria en van de Verlosser, geschilderd door Heilige Vader Arsenie Boca, met mijn eigen ogen te zien. Te mogen vieren, samen met andere mensen, HONDERD jaar van de geboorte van onze vader Arsenie. Aan het einde van de liturgie spraken twee priesters die aanwezig waren maar een van hen heeft vooral indruk op me gemaakt. Hij vertelde ons over de talloze wonderen die hij zelf had gezien en geleefd gedurende het leven van Zijne Heiligheid Arsenie Boca. Ik wou ook hardop zeggen dat ik hier ook door een wonder ben, maar ik durfde niet in het openbaar te praten. Maar ik begon in mijn hoofd te bidden: Heer, als het goed is te getuigen, geef me een teken! en toen, Vader Peter Vamvulescu, omdat ik over hem had, zei: "Als iemand onder jullie iets om te getuigen heeft, zeg het nu, hier! Zo vermenigvuldigen wij ons talant." Toen besefte ik dat ik het antwoord op het gebed had, ik stekte twee vingers op, zoals op school, en ik zei dat ik rechtstreeks uit Nederland ben gekomen, dat een innerlijke stem mij leidde om de eeuwfeest van Vader Arsenie te ontdekken en hielp me hier te komen en nu, aanwezig te zijn. Dit is waarlijk Vader Arsenie!
Daarna ging ik naar het graf van onze vader Arsenie Boca. We zaten in een rij. Wanneer ik aan de beurt kwam, knielde ik voor het kruis en ik omhelsde het gewoon met beide armen. Op dat moment zag ik mijn handen en ik besefte dat ik geen ringen om heb. Een instinctieve vraag barste uit in mijn hoofd: "Waar zijn mijn ringen?” Dan stijgt een andere stem, van eigen geweten, in het achterhoofd en annuleerde de hele bezorgdheid: "Laat de ringen gaan, niet voor hen ben ik hier gekomen maar om te bidden en om deze momenten aan het graf van mijn lieve vader te koesteren." En ik begon mijn persoonlijk gebed, uit mijn hart.
Natuurlijk, later vond ik de ringen, ergens in de tas.
Ik ben vertrokken van Prislop naar Boekarest, en ik kan zeggen dat ik hem niet verlaten heb , maar integendeel, ik wist dat ik terug zou komen... Mijn bedevaart ging verder naar de kerk Drăgănescu. Velen van ons hebben momenten wanneer wij daadwerkelijk overstijgen, tranceënden van deze wereld als we voor een meesterwerk staan. Dat is mij ook gebeurd. In de front van de icoon van Onze Moeder Gods van Drăgănescu heb ik een moment van uniek gevoel geleefd. De zuiverheid van de ogen van de Moeder Gods was gewoon overweldigend. Tranen stroomden, geen zuchten, zoals bronwater, schoon en verheffend. Toen, daar, was ik samengevoegd met dat immateriële blauwe, net alsof het universum werd verzameld in de ogen van de Moeder Gods. Geen enkel ander icoon van de Moeder Gods vertrooste mij zo veel tot nu toe. Voor mij was het duidelijk dat alleen de Moeder van God, persoonlijk Vader Arsenie kon inspireren en helpen bij het maken van haar icoon. Zoveel hield Vader Arsenie van de Moeder Gods en zo veel hield Moeder Gods van Vader Arsenie Boca!
Tijdens mijn pelgrimstochten heb ik de vreugde gehad om vele iconen van de Moeder Gods te zien, aan te raken en te kussen. Ik herinner me, in Kiev bij Lavra Pecherska, het kleine icoontje waar nauwelijks Haar gezicht te ontcijferen was, met Heilige Anthony en Theodosius. Mijn hart slatte ogenblikkelijk op hol, een sterke emotie overweldigde me, vergezeld van tranen, een vreugde straalde tegelijkertijd uit mijn ziel. Moeder Gods was daar, voor mij! Ik werd door de gids van die kleine groep vergezeld, en onder de indruk, sprak die me in het Engels:
"Je bent een gelukkige vrouw! "
Na mijn terugkeer in Nederland, begon ik veel van de gekochte boeken in Roemenië te lezen, op de eerste plaats “Het Pad van het Koninkrijk” van onze vader Arsenie Boca. Het was een tijd van herontdekken, wat ik altijd wilde. Een stem die kort, duidelijk, helder, zeer duidelijk spreekt. Mijn religieus achtergrond is zeer bescheiden, ik ben meer een ziel die de Goddelijke Liturgie koestert en de Heilige Communie graag ontvangt.
Dus ik las alles wat Hij schreef en bijna alles geschreven over Vader Arsenie Boca, in een paar maanden. Ik besloot om lid te woorden van de Stichting Vader Arsenie Boca in Boekarest. Zo maakte ik kennis met Dan Lucinescu, een overweldigend persoonlijkheden van de Roemeense spiritualiteit.
In januari 2011 ging ik naar Jeruzalem om de viering van St. Basil, Driekoningen en St. Johannes de Doper bij te wonen. Ik verbleef meestal bij een Roemeense non, op slechts 5 minuten lopen naar het Heilig Graf. Ik dacht niet dat Heilige Arsenie Boca een grote verrassing voor mij had! Mijn zus was bij me en zei dat zij de vader van Prislop zag! Ik vroeg meteen: “WAAR?”
Bij de Heilige Graf van Jezus Christus! In drie minuten was ik daar!
Ik ging naar de priester toe en ik vroeg hem: "Vader, herkent je me nog? Zeker, u bent de dame uit Holland! Ik herinner je van de honderdste verjaardag van Vader Arsenie Boca, in Prislop!”
En zo Heeft vader Arsenie heeft mijn wens om vader Peter weer te ontmoeten en te luisteren naar zijn getuigenissen vervult. Ik kon zelfs de wit wollen vest, dat toebehoorde aan Zijne Heiligheid dragen. Die dag ging ik naar Samaria, bij de bron van de Samaritaanse vrouw en ik kon de witte wollen vest de hele tijd dragen. Ik was alsof gedragen op de armen van een engel, zo eerwaarde ik het moment. Zelfs nadat ik dit terug gaf aan Vader Peter had ik het sterke gevoel dat ik het nog steeds op mij had!
De wonderen waren niet voorbij!
We zijn met een groep mensen naar de rivier Jordan vertrokken om de mis van de Doop van de Heer bij te wonen. Er waren een heleboel mensen, duizenden mensen, ontelbare touringcars. Zonder afspraak, ontmoetten we daar weer, we hadden zelfs twee stoelen (gereserveerd!) En natuurlijk, door de aardigheid van vader Peter Vamvulescu, kon ik weer de witte wollen vest van Zijne Heiligheid Arsenie Boca dragen. Alle mensen stroomden naar de Jordan toe, na de mis, om het moment te zien wanneer het kruis gegooid werd door de Patriarch en het wonder van de terugkeer van wateren te zien. Ik en vader Peter waren direct aan de rand van het water, bij een meter afstand van de Patriarch Teophil van Jerusalem.
Hoe we daar aankwamen, kunnen jullie voorstellen! Vader Arsenie Boca heeft ons geen moment achtergelaten! De belevingen die ik toen had zijn onbeschrijfelijk. Heilige Geest die komt van de Vader was daar met ons, over ons, in ons, was TASTBAAR!
Ik heb Israël, Jerusalem met hartzeer verlaten, zoals iedere keer, maar met onuitsprekelijke vreugde van de wonderen die ik daar beleefd heb.
In de Heilige Week, april 2011 ging ik terug naar Jeruzalem. Ik wist dat Vader Peter Vamvulescu ook zou komen maar ik heb geen afspraak gemaakt. Ik heb het zorg bij Vader Arsenie Boca gelaten. Hij wist het best. Op dinsdag iedereen gaat naar rivier Jordan waar een grote mis wordt gehouden, het water wordt gewijd en de Patriarch gooit drie keer het kruis in de Jordan. Troebele wateren van deze rivier beginnen te kolken, lijkt erop dat ze willen niet meer het bergafwaarts stromen en gewoon gooien ze zich terug, bij de achterzijde, voor een goede tijd. Ik heb met mijn eigen ogen ten minste drie keer dit wonder gezien. Met grote vreugde ging ik met mijn zussen naar de touringcar terug. Maar ik vroeg me continu af waar is vader Peter, waarom heb ik hem niet ontmoet. Ik kon gewoon niet begrijpen en ik zocht hem met mijn ogen de hele tijd.
Maar helaas, constateren we dat we zijn afgedwaald en van de honderden bussen en minibussen alleen ons ontbrak. Gingen een na de ander weg, niemand wilde ons meenemen. Op een gegeven moment begon ik zelfs te denken dat we echt een probleem hebben en we geen mogelijkheid hebben om terug naar Jeruzalem te gaan. En zo in mijn hoofd zei ik: "Heer, laat u ons echt hier achter?"
Toen ik begon mijn hoop te verliezen, zie ik voor mijn ogen een persoon die ik kende, maar ik kon niet geloven dat het waar is. Je weet hoe de luchtspiegeling in de woestijn kan zijn. En ik kon ook niet geloven dat vader Peter Vamvulescu daar was. En zeg! En hij was daar echt!
Wonder na wonder! Zijn bus had een motorpech!
We hebben het kruis gemaakt, we hebben God bedankt, Heilige Maria en Vader Arsenie Boca. Dan elke keer, bij alle belangrijke evenementen in Jeruzalem, zelfs de komst van de Heilige Vuur, moesten we niet van te voren een plaats van ontmoeting te geven. We ontmoetten gewoonweg en elke keer kon ik dragen, zelfs voor een paar momenten, de witte wollen vest van onze Vader Arsenie Boca.
Na mijn terugkeer uit Jeruzalem begon ik een vriendschap met een persoon. Maar ik was niet twintig meer en, na een verwoestende scheiding, vond ik het moeilijk om een vriendschap te beginnen. En toch deed ik het. Al snel was ik verdrietig en voelde ik dat ik niet met deze persoon kan zijn.
Ik stond voor een dilemma: zou het beter zijn om nu te stoppen, in het begin, dan verder te gaan?
Ik wilde met iemand overleggen en ik wist niet met wie. In mijn gedachten zei ik, en ik citeer: "Vader Arsenie is dood, er is geen manier om met hem te praten. Ik ga naar Vader Justin Pârvu, hij leeft.” En ik begon de reis te organiseren om naar het klooster in Petru Voda, in Roemenië te gaan, vanuit Nederland. Maar iets liet me niet, ik kon niet weg gaan.
Op een nacht had ik een buitengewoon droom: Ik was ergens, alsof in Jeruzalem en in de menigte, op een podium was een priester die zegende de menigte. Hij droeg op zijn hoofd de kroon, die op het hoofd van het bruidspaar in Nederland wordt geplaatst. Een kroon als koning.
Ik was op ongeveer 10m van de Vader en riep: “Vader, zegen me ook!” Toen vroeg hij me waar ik vandaan kom. Ik zei dat ik uit Nederland kom. Hij vertelde me dat er iets te doen heeft en ik moest een beetje wachten. De Vader verdween in de menigte en kwam niet terug. Ik vroeg me af, als het goed is om te wachten. Ik zei tegen mezelf, ik wacht tot morgen, ik ga hier niet weg! Op een gegeven moment verschijnt de priester voor me en ik weet niet of ik zijn echte schittering zou kunnen beschrijven. Zijn gezicht was mager, dun, langwerpig, een ongelooflijk mooie blik, warm en scherp. Zijn hoofd werd omringd door een warme licht, blauw en oranje. Het was een overweldigende mooi, zacht en lief gezicht.
Hij keek naar mijn handen en vroeg: “Waar zijn jou ringen?”
Ik antwoordde dat ik de ringen niet op bedevaarten meeneem. Maar Hij zei: “Ik heb niet over die ringen, maar dit!” En Hij wijst naar de vinger waarop de trouwring blijft.
Ik antwoordde dat ik gescheiden ben. En Zijne Heiligheid zei tegen mij: “Ik weet het, maar waarom denk jij niet voor een keer ook naar wat goed voor jou is! Kom met mij, ik ga voor je bidden!”.
We gingen onmiddellijk een kerk in en vader ging effectief, daadwerkelijk op de knieën, met zijn hoofd naar beneden, en begon te bidden. Ik heb geen tijd gehad om hetzelfde te doen hoewel ik het graag wilde doen. En de vader stond op, nam een grote dienblad met gezegende brood en zei: “Eet, het is gezegend!”
Ik werd wakker uit de droom en liep door het huis en vroeg me af wie deze priester zou zijn en beleefde elk beeld en elk woord van hem in de droom. Dan kwam een licht in mijn geest en zei: ‘het is Vader Arsenie Boca!’. Alleen Hij kende de woorden die ik bij Zijn graf gesproken heb in mijn hoofd, en ik citeer: “Waar zijn mijn ringen?”
Ik schaam me dat ik niet vanaf het begin aan hem heb gedacht om mij te helpen.
Binnen een jaar zijn we verloofd, in het stadhuis getrouwd en op 29 September 2012 zijn we in de kerk in Nederland getrouwd. Precies op de verjaardag van Vader Arsenie Boca! Het was een sprookjesachtige bruiloft ook al was het bruidspaar niet meer bij de eerste jeugd!
Ik keerde weer terug naar Prislop op 27 november om de grote herdenking van de Vader Arsenie bij te wonen. Het was weer een reis vol met prachtige gebeurtenissen die, als ik denk, klinkt als een filmscript, die ik verder moet vertellen.
Ik ging in de ochtend weg naar Schiphol om de vlucht te nemen richting Wenen en aansluitend een directe verbinding met Sibiu, Roemenië te nemen. Helaas heeft mijn vlucht richting Wenen een vertraging van 10 minuten en ik heb de connectie met Sibiu verloren. De eerste vlucht was de volgende dag, s’ochtends. De luchtvaartmaatschappij gaf me een hotelkamer, zelfs eten. Ik was niet boos, ook niet verdrietig, ik dacht dat het misschien goed voor mij is en ik rustte goed. Om 5 uur 's ochtend was ik op de luchthaven. Deze keer vloog ik naar München, Duitsland en vanaf daar naar Sibiu.
Alleen in München wordt ons verteld dat, als gevolg van het weer, de vlucht met 3 uur is vertraagd. Dat had al mijn plannen op zijn kop gezet. In Sibiu had ik een auto gehuurd om naar Prislop te gaan. Ik had ook een hotel vlakbij Prislop, in Hateg gereserveerd. Mijn twee zussen en vader Peter Vamvulescu wachtten op mij. Ik zei in mijn hoofd: Heer, U heeft andere plannen voor me, vertel me wat moet ik doen, wie moet ik eerst bellen? Auto, hotel, zussen of vader Peter? Ik laat u alles regelen! En de eerste die reageert op mijn telefoon was vader Peter, die vertelde mij: Goed dat je later kom, vertrek niet vandaag naar Prislop, blijf in Sibiu want morgen wordt de Grote Kathedraal van Sibiu gewijd en vele Bisschoppen, waaronder Bisschop Serafim uit Duitsland aanwezig zullen zijn.
Omdat ik een speciale achting voor Zijne Eminentie Serafim heb, zei meteen: Dat is het, ik blijf in Sibiu, zo is het heel goed!
En op zondag, in de ochtend zijn we naar de Kathedraal Heilige Nicolas gegaan. Er waren een heleboel mensen buiten en de bisschoppen met de priesters hebben de kathedraal aan de buitenkant gewijd. Aansluitend ging iedereen naar binnen. Wij waren achter alle mensen. Ik besefte dat ik geen kans om naar voren te gaan had als ik achter die mensen bleef. Plotseling had ik een impuls, ik zei tegen de zusters om mij te volgen en ik ben om het gebouw heen gelopen. In de buurt van het altaar was een gesloten deur, klikte ik op de deurknop, die ging open en ik ben aan de voorkant aangekomen, bij de eregasten!
Ik had zo een grote vreugde in mijn hart omdat ik de Liturgie goed kon bijwonen. Hier moet ik toevoegen dat in Roemenië, in de orthodoxe kerken geen stoelen zijn. Iedereen moet staan. Stel je voor, meer dan duizend mensen in een ruimte staan!
Ook het altaar is afgesloten door een muur met iconen (iconostase) van de kerk ruimte. Vrouwen mogen niet naar binnen, met de uitzondering van wijding. Op die dag mogen de vrouwen ook naar binnen, in het altaar.
Aangezien dat ik aan de voorkant stond, was ik een van de eerste bij de Heilige Communie en aansluitend ging ik in het altaar. Maar toen, een priester de homilie ging houden en de deur van het altaar werd gesloten en ik bleef opeens alleen met Zijn eminentie bisschop Serafim in het altaar! En ik besefte dat dit mijn moment is om met hem te praten en het zegen vragen!
Ik heb hem verteld dat ik uit Nederland kom en ik op weg ben naar Prislop waarop hij antwoordde dat hij ook naar Prislop zal gaan. Dus we zullen elkaar daar ook zien! Daarna openden de deuren van het altaar , mijn zussen kwamen ook en ik ging met grote zegen weg van Sibiu rechtstreeks naar Prislop.
Rond vier huur s ‘middags zijn we in Prislop aangekomen. Ik heb de auto geparkeerd en ben direct naar het graf van Vader Arsenie gegaan. Ik verbleef in de rij en toen ik aankwam, nam een non net de olielamp van het graf om olie bij te vullen. Ik vroeg haar toestemming om een vinger olie te nemen om me te zalven. Ze zei dat het niet leuk is om met de vinger olie te nemen, maar zij vroeg me als ik een fles heb. Natuurlijk, IK HEB FLESSEN, ik ga nooit op pelgrimstocht zonder plastic flessen bij me. En we gingen opzij en de non zelf heeft olie in mijn flesje gestopt.
Ik maak hier een klein uitweiding over flessen. Ik was in Jeruzalem, na de dienst van grote Olie wijding, op woensdag van de Heilige Week, Vader John van het klooster Petru Voda uit Roemenië vroeg wanhopig als iemand hem een fles wil geven om olie zalving te nemen. En toen riep ik: “Ik heb een fles!” En ik gaf hem.
Toen, zijn abt, Vader Justin Parvu was erg ziek.
Daarna ging ik naar de kerk om de Vespers bij te wonen. Op een gegeven moment, met de suite van de priesters ook bisschop Serafim verschijnt. Hij keek naar me toe en zei: Wij hebben elkaar nog ergens gezien vandaag! En mijn antwoord: Natuurlijk, zelfs in de Heilige Altaar in de kerk Heilige Nicolaas in Sibiu. Het klonk onwaarschijnlijk maar het was waar!
Na de Vespers, na middernacht trokken we naar de auto en we bleven die nacht in de auto. Ik had ook een hotelkamer in Hateg, 15 km afstand, maar ik wilde niet weg. Ik rustte heel goed samen met mijn zussen en 's morgens om zeven uur stond ik op. Om acht uur begon de dienst van Oliewijding en aansluitend Heilige Liturgie buiten. Ik verbleef in de eerste rij, aan de voorkant, zodat ik beter kon zien en horen. Het was koud inderdaad, voornamelijk bij mijn voeten, maar dat was niet meer van belang.
Na de Liturgie ging de hele suite van priesters naar het graf van vader Arsenie Boca. Ik volgde hen en ik was zelfs achter Bisschop Serafim. De politieagenten dachten dat ik met de Bisschop ben en ik kon meedoen bij de herdenking bij het graf van de Vader. En hier nog een wonder! Naast wie was ik daar, bij het graf? Naast Vader Peter Vamvulescu! We waren niet langer verbaasd, we wisten dat het zo moet zijn. Alleen een traan in de hoek van de ogen helpt me om sprakeloos te zeggen, bedankt mijn Vader Arsenie!
Na afloop naam ik afscheid van vader Arsenie en ik ging naar Hateg naar het hotel toe. De volgende dag ging ik naar Sibiu, een ander wonder, een groot wonder! Ondanks de sneeuw en mist die de hele ochtend aanwezig zijn geweest, in de middag kwam de zon op en MIJN VLIEGTUIG VERTROK EEN HALF UUR EERDER!
Op deze manier, heb ik moeiteloos de aansluiting genomen in Wenen en kwam in Roemenië op de dag en op de afgesproken tijd. Eerlijk gezegd, had ik het echt niet verwacht, ik dacht dat ik weer ergens anders zal gaan slapen, wie weet waar. Maar Vader Arsenie Boca heeft me niet achtergelaten! Hij liet de vlucht eerder weg! Zo iets heb ik nooit eerder gehoord, en eerlijk gezegd, reis ik nogal veel!
G. Herbreteau Punga
24 juni 2016
Icoon van Heilige Vader Arsenie Boca
