DE NIEUWE MARTELAREN VAN HET ROEMEENSE VOLK

 

Toen de akkoorden van de beroemde Jalta-conferentie in 1945 een einde maakten aan de Tweede Wereldoorlog, ontwaakte het Roemeense volk in een nog grotere nachtmerrie: een opgelegd atheïsme, georganiseerd en in stand gehouden door wansmakelijke toestanden van onderdrukking en marteling, die op hun beurt onherroepelijk leidden tot de fysieke en morele vernietiging van de mens. Vele honderdduizenden mensen in dergelijke mensonterende omstandigheden in de gevangenissen opgesloten: universiteitsprofessoren, theologen, gezagvoerders van het voormalige regeringsleger, intellectuelen uit de politieke of culturele wereld, uit het onderwijs of het bedrijfsleven, priesters, monniken en monialen, arbeiders en landbouwers. Iedereen, die Christus niet wilde verloochenen, werd gearresteerd. Alleen onze Heer en Heiland kent het aantal en alle namen van deze nationale helden, de Nieuwe Martelaren van het Roemeense Volk.

Het onmenselijke lijden in Aiud en alle andere gevangenissen, verspreid over het hele land, vormt ongetwijfeld de donkerste bladzijde uit het  geschiedenisboek van Roemenië. Het vernederen, het ketenen, het geselen of folteren, het weigeren van voedsel of drank kan op geen afdoende wijze worden verwoord, omdat geen woord het stromen van koud angstzweet of vers bloed op de getekende, uitgemergelde gezichten en lichamen kan beschrijven. Enkel de dood kon wat hoop bieden voor dit diabolisch lijden, want het was een troostvolle overgang van het donkerste donker naar het Eeuwige Licht, het was de opstanding, die volgde op een uitzichtloze tijd van lijden omwille van de Uiteindelijke Waarheid. Hun gevangenschap was en werd een waarborg voor onze vrijheid.

Roemenië heeft vele kloosters. Het land telde ook, in die tijd van het communisme, vele gevangenissen. Zowel in de kloosters, als in deze kerkers was de Ware Kerk te vinden. Toch is er een betekenisvol verschil: nergens vinden we rond de kloosters zoveel relieken als in de gevangenissen, zoals Aiud, Gherla of Pitesti. Wie met een spade of houweel de gevangenisgrond bewerkt, ontgraaft haast ogenblikkelijk de gelige beenderen van een gemartelde gevangene. Deze mensen stierven een gewelddadige dood, omwille van hun geloof in Christus, en worden daarom terecht ‘heilig’ genoemd.

De Aiud-gevangenis is allicht de meest beruchte gevangenis in Roemenië. Het gebouw telde 365 cellen. Iemand beweerde ooit dat de gevangenis, gebouwd in de 18de eeuw en vooral gebruik tijdens de tweede wereldoorlog en tijdens het communistische regime, meer inwoners telde dan de stad zelf en dat de totale gevangenisstraf van alle gevangenen samen zowat 200.000 jaar bedroeg.

De gevangenen werden uitgekleed en naakt in de boeien geslagen, die aan de muur waren vastgemaakt. De beulen, vaak vrouwen, hadden een stalen zweep, waarmee ze slagen uitdeelden. Ze begonnen op het gezicht te slaan en daalden zo, langs de hals, de schouders, de armen en handen, de borst, de buik, de rug en het bekken, af tot op de benen en de voeten. De pijn was dermate groot, dat de gefolterde vaak tijdens de marteling het bewustzijn verloor. Dan werd hij in een naastliggende kamer in een douche met koud water gesleurd om weer tot bewustzijn te komen. Heel vaak waren de beulen Hongaren, die vroeger de streek bewoonden.

God werkt wonderen via Zijn Heiligen, dat doet Hij nog steeds. Is dit geen voldoende reden om deze Akathist ter ere van de Nieuwe Martelaren van Roemenië vurig en veelvuldig te bidden? Amen

Germina Herbreteau Punga

Gastenboek

Laat een bericht achter in ons gastenboek!

gastenboek

Ga naar boven