Veronderstellen wij even dat, zodra zijn seksueel instinct ontwaakt, een teenager valt in de ondeugd van de masturbatie. Zijn ouders weten niet wat er gebeurt, de jongen trekt zich steeds vaker in eenzaamheid terug, hij is stiller en vaker vermoeid, zijn schoolse inzet daalt zienderogen. Zijn geheugen is verzwakt, omdat de cerebrale cortex aangetast is door een tekort aan verfrissende en noodzakelijke hormonen. Zijn onregelmatige lichaamsgroei en de donkere kringen rond zijn ogen verraden het onheil aan hen, die deze voortekenen kennen. Zijn verbeelding is niet meer levendig, maar loom en takelt af, hij houdt niet langer van ravotten. Hij lijkt oud en ernstig, zijn handen lijken te beven, zijn zenuwen zijn in gevaar. Als deze jongen niet het geluk kent van iemand raad te krijgen of zelfs een goed boek over dit onderwerp te vinden, dan kunnen de gevolgen bij het toenemen der jaren bijzonder ernstig worden, zo zal blijken.
Zoals reeds eerder vermeld hebben de geslachtsklieren een dubbele functie: enerzijds bestaat de endocriene, innerlijke functie erin geslachtshormonen in de bloedbaan te brengen, anderzijds bestaat de externe functie erin geslachtscellen aan te maken. Zodra een mens, ongeacht zijn leeftijd, door een seksuele verslaving (ondeugd) wordt overmeesterd, zullen zowel de mannelijke als vrouwelijke klierweefsels gevraagd en gedwongen worden extern actief te worden, waardoor de interne activiteit, nl. het aanmaken van de noodzakelijke cellen in het bloed, wordt tegengewerkt en stopgezet. Er ontstaat een onevenwicht binnen de endocriene werking, wat gereflecteerd wordt in het zenuwstelsel: de zenuwcellen worden niet langer gestimuleerd en hun functie degenereert, waardoor de mens zich lusteloos, moe en oud voelt. Indien de ontucht aanhoudt, zullen de zenuwcellen afsterven: overspel doodt miljoenen zenuwcellen. Bovendien moet iedereen beseffen dat alle weefsels zich regenereren, maar dat deze regeneratie niet gebeurt bij de zenuwcellen in ons centraal zenuwstelsel: eens de cellen beschadigd zijn, sterven ze af en is een heropbouw onmogelijk.
Veronderstellen we even dat deze ‘oud geworden’ jongeman zich in de wereld wil manifesteren: hij wil huwen. Hij kan het echter niet: hij voelt zich niet aangetrokken tot een meisjes en hij is voor de meisjes evenmin aantrekkelijk. Wat ging en gaat er fout? Zijn seksuele verslaving heeft zijn kracht en vitaliteit geblust, zijn charme aangetast en hem uitgeput. Hij trekt geen liefde aan, maar medelijden. Een gezin kan niet worden gesticht op medelijden, noch op walging. Artsen kunnen dan wel een vriendin of een huwelijk als oplossing voorstellen, maar een ondeugd kan nooit worden bestreden door een andere ondeugd: in een dergelijk geval komen we in een vicieuze cirkel terecht. Een huwelijk draagt altijd niet alleen de lasten uit het verleden met zich mee, maar ook de berispingen en waarschuwingen voor de toekomst.
Omwille van dergelijke verslavingen of ondeugden (zonden) en een gedeeltelijke of gehele malfunctie van het zenuwstelsel, verliest de man de controle over zijn levensritme: voortgestuwd door zijn passies kan hij zich niet instellen op het levensritme van zijn vrouw. Hierdoor neemt bij haar aanvankelijk alleen de vermoeidheid toe, later groeit ook een gevoel van walging: ze voelt zich op velerlei vlakken onbevredigd, wat zich kan uiten in een neuroses, in pijn of in de gedachte om ergens anders een tijdelijke of blijvende oplossing te zoeken. Het is niet haar fout dat zij hem opgeeft en in de steek laat, het is het verleden van haar man, dat zich wreekt. De ontaarde echtgenoot kan zich geenszins meer aansluiten op het moederinstinct van zijn echtgenote: hij betaalt het gelag voor zijn losbandig verleden: hij verliest zijn vrouw, misschien ook zijn kroost.
Veronderstellen wij dat deze man vader wordt. Zijn kinderen zullen deze lasten erven: zwakke gezondheid, een oud gelaat en tekortkomingen of gebreken, waarvoor geen genezing bestaat. Ze zullen hoe dan ook genetisch bepaald zijn en door het leven gaan met een zwakbegaafde geest. Hoe kan dat en waarom gebeurt dat? Dit is het gekende antwoord: zoals we besproken hebben, worden de daden van een mens opgetekend in een (onzichtbaar) levensboek, maar ook en op een meer zichtbare wijze in de chromosomale geneses (genen), de biologische factor van de erfelijkheidsleer. Heeft de vader door zijn zondige overtredingen niet miljoenen zenuwcellen vernietigd? Omdat deze cellen zich niet meer heropbouwen, worden dit tekort én de zwakke gezondheid van de man bij de verwekking van het kind vastgelegd in de chromosomale geneses. Door de nakomeling(en) worden een aantal recessieve geneses meegedragen, die konden worden vermeden, als één van de ouders of beide ouders zich beter hadden gedragen. Ik geef hierbij een voorbeeld, waarmee ik niemand wil kwetsen. Integendeel, ik voel een innige band van mede-lijden in de pijn van elke mens naast mij.
Veronderstellen wij even dat een gehuwd koppel tijdens de jeugdjaren niets te maken heeft gehad met de negatieve invloeden en gevolgen van seksuele driften en dat hun zenuwstelsel derhalve niet verzwakt is. Desalniettemin kunnen de zenuwstelsel van beide ouders toch zwaar beproefd worden door de levensomstandigheden, die kunnen leiden tot een matig enthousiasme, tot stemmingswisselingen, tot lusteloosheid of gebrek aan gevatheid. De levensomstandigheden laten dus ook op die manier en in toenemende mate sporen na op het genetische patroon, dat een weerspiegeling is van de toestand, waarin een man of een vrouw zich bevond of bevindt. Dat wordt duidelijk bij kinderen uit een zelfde gezin, die over een lange periode geboren zijn. Kinderen, die bij jong-volwassen ouders worden verwekt en geboren, ogen frisser, steviger, gezonder en wijzer dan kinderen van ouders van hogere leeftijd. Ook hierin hebben de kinderen geen schuld, maar ook hiervoor is er helaas geen genezing mogelijk. Genetisch worden ze op een onomkeerbare wijze geschapen in zichtbare en volle harmonie met het erfelijk materiaal, dat hen op de kruispunten in de tijd werd aangereikt.
Vanuit een ruimer verband begrijpen wij nu de waarschijnlijkheid waarmee erfelijke factoren door de chromosomen worden doorgegeven (kansberekening, erfelijkheidstheorie). De recessieve geneses (genen) kunnen hierbij rampzalige gevolgen veroorzaken. Deze gevolgen worden echter tenietgedaan door dominante en soortgelijke geneses bij de tweede ouder.
De gevolgen van ontucht en overspel zijn bij een jongere reeds bijzonder ernstig: het gehele organisme wordt zwaar op de proef gesteld, de klieren kwijnen volledig weg, waardoor een sterke wisseling van stemmingen ontstaat. Mettertijd beginnen ook verschillende organen te disfunctioneren, waardoor onze integrale, lichamelijke toestand ondermijnd wordt: neuroses, onvruchtbaarheid, uitputting en een ziekelijke conditie kunnen hiervan een gevolg zijn. Vergeten wij hierbij ook niet de geestesstemmingen, die de mens hierdoor kan ervaren: angst, zwakzinnigheid, dwanggedachten, foutieve interpretatie en een onophoudelijk gewetensstrijd.
Dit is de reactie van de menselijke ziel op de ellendige staat van het lichaam, dat door hartstochten wordt overvallen en ingenomen.
